‘’I had a favorite dress’’

Het verhaal van Nelson Mandela heeft me toch wel aangegrepen. Niet perse het verhaal zelf maar wat er daarna gebeurde. Nelson Mandela kwam na 27 jaar vrij van Robbeneiland  waar hij vast zat omdat hij notabene voor de vrijheid streed. Nadat hij werd vrijgelaten is hij verkozen tot president van Zuid-Afrika. Alle gekleurde mensen waren onwijs blij en dacht nu eindelijk de strijd te kunnen gaan voeren waar zij zolang op hadden gewacht. ‘’Pak je messen, pak je geweren, pak alles wat je hebt, en gooi het weg’’ is wat hij zei tijdens zijn speech. Het volk begreep er schijnbaar niks van en dachten dat de 27 jaar van gevangenschap de man in het hoofd had aangetast. Maar Mandela was niet gek geworden, hij wilde strijden voor gerechtigheid op een menselijke manier. Iets waar vele nog iets van kunnen leren. Het aan kunnen raken van het ontastbare. Maar wij, wij mensen zijn het ontastbare. Soms moet je naar jezelf kijken en je open stellen voor nieuwe gedachten om zo bijvoorbeeld liefde, respect en tevredenheid te kunnen tonen.

Zo kreeg ik ook een boek in mijn handen geduwd, een kinderboek. Maar Ingmar, wat moet je met een kinderboek? Nou, lees maar eens kinderboeken dan kom je er vanzelf achter. Bijna ieder kinderboek heeft een diepere betekenis. Dit boek heette: ‘’I had a favorite dress’’. Het boek vertelt het verhaal van een klein meisje die, zoals de titel al zegt, een favoriete jurk heeft. Zo draagt ze gedurende haar kindertijd iedere dinsdag haar favoriete jurk. Maar het meisje wordt groter, maar de jurk niet. Op een dag past ze niet meer in de jurk dus kan ze hem niet meer aan doen. Haar moeder heeft daar echter een oplossing voor. Van de jurk word een T-shirt gemaakt en van een T-shirt gaat het over naar een rokje, een sjaal, sokken, een haarspeld en ga zo maar door. Tot ze op een dag haar laatste stukje favoriete jurk als haarspeld verliest. Nu had ze niks meer over van haar favoriete jurk. Totdat ze op een idee kwam. Ze maakte een portret van haarzelf, met haar favoriete jurk aan. Zo had ze alsnog een aandenken aan haar favoriete jurk. Wat is de moraal achter dit verhaal? Zoals je kunt zien maakt de moeder van het meisje iedere keer een ander kledingstuk van haar jurk zodat het meisje niet teleurgesteld is. Hieruit zie je dat er altijd voor alles een oplossing is als je het echt wil. Gedurende het verhaal leert het meisje om te gaan met oplossingen verzinnen. En dat, dat vind ik nog het beste van het hele verhaal. Op het begin leert de moeder haar hoe ze moet omgaan met problemen in het leven en welke oplossingen er bestaan. Zo leer je dat er voor alles een oplossing is, zolang je ervoor gaat. Iedere persoon is zijn of haar eigen expert en leert gaande weg hoe om te gaan met tegenslagen. De een heeft daar meer moeite mee dan de ander. Ik denk dat dit ook met opvoeding te maken heeft, uit welke cultuur je komt en wat je hebt meegekregen. De een word in de wieg gelegd met een gouden speen in de mond en de ander heeft niet eens een wieg of een dekentje om in te liggen. Ik denk dat als we allemaal een steentje zouden bijdragen aan elkaar en echt zou doen wat je kunt doen voor een ander, dat er minder armoede en meer gerechtigheid zou zijn. Natuurlijk moet je beginnen bij jezelf en alles op een rijtje hebben, maar hebben de meeste van ons dat niet al? Ik denk dat we eigenlijk gelukkiger zijn dan dat we denken. Probeer eens een week alleen maar te kijken naar wat je hebt, en niet naar wat je niet hebt. Het zou ons allemaal voldoening geven en wie weet wat meer respect en gerechtigheid voor andere.

‘Inkululeko’

Het kan nogal confronterend zijn, maar je leert er mee omgaan schijnbaar. Mensen die leven op straat hebben soms geen andere keus of hebben een verkeerde beslissing genomen gedurende hun leven. Leven de mensen die op staat leven echt in vrijheid of worden zij toch door de maatschappij gedreven? Mensen die die zich in hokjes plaatsen of mensen die mensen ín hokjes plaatsen, die mensen zijn gecreëerd door de maatschappij. Vragen die even in mij opkwamen na mijn eerste nogal indrukwekkende Outreach in Afrika. Samen met mijn team ben ik op pad gegaan om voorlichting te geven en condooms uit te delen. Uiteindelijk kwam we aan op een nogal (voor mij) vreemd plekje. Als je ziet hoe en in welke omstandigheden de mensen hier soms leven word je niet goed en keert je maag even binnenstebuiten. Ik denk (ik weet zeker) dat ik en de meeste onder ons zeer, maar dan ook zeer, dankbaar mogen zijn voor wat wij allemaal hebben en niet hebben. Ik wil niet de standaard woorden uitspreken wat goed en wat niet goed is want dit is voor iedereen verschillend. Ik loop nu al een paar dagen rond en bekijk alles rustig van een afstandje. Natuurlijk zijn er momenten waarop ik het liefste heel snel zou willen beginnen met rennen, maar dat laat ik niet merken. Vol zelfvertrouwen (zo lijkt het) loop ik door de straten van Pretoria en probeer ieder individu nauwlettend in de gate te houden. Ik weet ook dat het niet mogelijk is om alles onder controle te hebben en dat moet je hier nog niet eens willen maar toch mis ik wel de structuur die ik gewend ben. Ik zal er de komende tijd nog aan wennen maar dat heeft even tijd nodig.

‘Inkululeko’ oftewel:  Vrijheid. Wat wilt dat nou eigenlijk zeggen? Ik heb genoeg vrijheid zou ik zeggen. Maar is dat echt zo? Wanneer kunnen we spreken over vrijheid en wat moet je doen om vrijheid te creëren. Als je het mij zou vragen zou ik geen flauw idee hebben. Zoals ik hierboven ook al zei vraag ik me af of mensen op straat echt in vrijheid leven. Zij moeten vechten en zich blijven bewijzen als ze nog ergens willen komen. Als je maar gelukkig bent, zegt men. Wat is geluk en speelt dat een rol bij ons dagelijks leven? De betekenis van woorden word vaak door iedereen verschillend opgevat. Angst, woede, jaloezie, haat, allemaal woorden die in een negatief daglicht worden gezet. Alles wat daarbuiten staat noemen we liefde. Ik wil niet cynisch zijn maar ik breng alleen de feiten (zoals ik ze zie). Een relatie bijvoorbeeld komt voort uit vrijheid, relaties zijn (als het goed is) het gevolg van liefde. Sommige zien het beginnen van een relatie als het verliezen van de vrijheid. Dat zou dus zeggen dat een positief woord een andere positief woord zou onder drukken. Ingewikkeld dit. Enfin, wat ik wil zeggen is dat we iets minder in doosjes zouden moeten denken en een holistische mensvisie zouden moeten hebben. Ik weet dat het lastig kan zijn maar alleen dan kun je denk ik tevreden en gelukkig zijn. Heb wat vertrouwen in elkaar en vergeef elkaar, alleen dan kun je leven in vrijheid. Stop niet iedere emotie of ieder gevoel in een apart doosje maar zie het geheel en vertrouw. 

Inkululeko

Klamme handjes en mijn hart in mijn keel

Hier zit ik dan, op vliegveld Brussel. Met de spanning in mijn lijf en een traantje in mijn oog heb ik net afscheid genomen van mijn familie en vrienden. Drie maanden zal ik ze gaan missen tijdens mijn avontuur in Zuid-Afrika. Niet alleen heb ik afscheid genomen van mijn vrienden en familie, ook van mijn koffer. Een van de engste dingen tijdens deze reis. Jawel, ik heb wel al vaker gevlogen maar dat was alleen met handbagage dus mijn koffer afgeven was een nieuw gedeelte voor mij. De komende drie maanden zal alles nieuw zijn, dus wen er maar aan Ingmar.

Na de douane en de hele rompslomp is het even tijd om te gaan zitten en te wachten totdat ik eindelijk mag vertrekken. Met een beetje gespannen loopje en een te volle blaas loop ik rond en zoek naar een plaatsje waar ik even rustig kan gaan zitten. Na een tussenstop bij de toiletten zie ik eindelijk een plaatsje waar ik kan gaan zitten en loop rustig naar het tafeltje toe. Nog voordat ik ga zitten bedenk ik me. Koffie. Natuurlijk heb ik zin in koffie (aangezien dit mijn grootste verslaving is) en loop naar een koffie hoek waar ik een absurd hoge prijs moet betalen voor een lauw bekertje koffie van een jonge dame die zeg maar de betekenis van ‘lachen’ kent. Met een overdreven vriendelijke glimlach bedank ik haar voor het te dure lauwe bekertje koffie en loop terug naar mijn eerder gekozen tafeltje. Ondertussen is er nog een vrouw aan de tafel gaan zitten. Ze leest een boek waarvan in de titel helaas niet kan lezen (ben nogal nieuwsgierig). Wanneer ik kom aanlopen met mijn lauwe koffie kijkt ze op uit haar boek, zegt vriendelijk: ‘’Bonjour’’ en begint verder te lezen in haar boek. Dat is fijn denk ik! Mensen die ook vriendelijk kunnen zijn hier. Het lijkt erop dat werken op een vliegveld niet de leukste baan is, aangezien niemand hier kan lachen. Iedereen loopt hier ongeduldig en als een kip zonder kop rond. Moeilijk kijkende ogen glijden langs alle bordjes en heftige discussies zijn zichtbaar de orde van de dag. Ik kan heel goed begrijpen hoe eng het voor sommige mensen is om te vliegen. Toen ik voor de eerste keer ging vliegen was ik ook helemaal alleen. Nou, helemaal alleen, los van de honderden andere mensen die op het vliegveld waren was ik helemaal alleen. Nog nooit had ik gevlogen en ik wist totaal niet wat ik ervan moest of kon verwachten. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee en maakt iedereen om je heen je banger dan dat je daadwerkelijk hoeft te zijn. De eerste keer vloog ik naar Spanje, net iets anders dan naar Zuid-Afrika. Alhoewel het principe hetzelfde blijft: opstijgen, eten, slapen, drinken, slapen, eten, drinken en landen. Zo simpel als wat. Ik heb deze keer wel een tussenstop in London, maar dat zal ook wel loslopen.

Ik ben nu al ruim 8 maanden bezig met de voorbereiding van mijn reis naar Zuid-Afrika waar ik in een  mobiel multidisciplinair team ga werken. Hoe of wat precies weet ik ook nog niet. Een dag na mijn aankomt heb ik een gesprek met de organisatie waarin we samen gaan kijken naar de mogelijkheden voor mij in het team. Voor mij is dat al een hele uitdaging. Ergens aan beginnen en niet precies weten wat, wanneer of waar je iets te wachten staat. Normaal gesproken heb ik alles tot in de puntjes op een rijtje staan en weet ik precies wanneer ik wat moet doen. Helaas, zo werkt het nu niet Ingmar. Je gaat naar een ander land, een andere omgeving, nieuwe mensen een nieuwe cultuur dus een andere manier van leven. Ik wil me dan ook proberen om zoveel mogelijk aan te passen aan de cultuur en alles op me af te laten komen. Alle voorbereidingen zijn gedaan, het is nu dan echt tijd om te beginnen aan een van de grootste avonturen van mijn leven tot nu toe. Met toch wel een beetje klamme handjes en mijn hart in mijn keel wacht is tot de gate open gaat. Ben ik er klaar voor? Ik denk het wel. Ready for takeoff? See you in three months!

Het is een kwestie van durven

‘nieuw’ bijv.naamw.Uitspraak: [niw] 1) wat nog niet lang bestaat Voorbeeld:    `een nieuwe versie van een softwarepakket`    Antoniem:  oud gloednieuw   (heel erg nieuw)    2) wat iets vervangt.

Zou je dat wel doen? Weet je het zeker? En wat als er nu iets gebeurt? Heb je alles? Ben je er klaar voor? Over een aantal dagen vlieg ik voor drie maanden naar Zuid-Afrika. Wat me daar staat te wachten en hoe het me gaat bevallen weet ik niet. Opvallend vind ik dat iedereen aan mij vraagt of ik er klaar voor ben en of ik alles heb. Ik weet het niet maar dat zie ik dan wel. Grappig hoe ik op dit moment merk hoe erg wij als mensen zijn gefixeerd op zekerheid en hoe erg wij zijn gewend aan structuur. Zonder structuur lijken we nergens meer te zijn. Iedereen doet dit natuurlijk op zijn of haar eigen manier maar hoe zou iemand reageren als je alles in een keer zou wegpakken? Denk je dat zijn of haar leven helemaal zou instorten of kun je soms beter kiezen voor geen structuur? Over zekerheid nog niet te spreken. Als we alles van tevoren zouden weten kunnen we gaan liggen voordat we vallen. Soms zijn nieuwe ervaringen opzoeken de beste methode om voor jezelf na te gaan wat je wilt en hoe je het wilt. Je moet er dan wel helemaal voor gaan, maar dat is een kwestie van ervoor open staan.

Ik denk dat je soms iets verder moet kijken dan dat je neus lang is om je horizon te verbreden. De uitdaging aangaan en durven kiezen voor het onbekende. Nu spreek ik uit eigen ervaring als ik zeg dat dat eng is, maar dat is mijn mening. Tuurlijk kan je de plank flink mis slaan als je kiest voor het onbekende, maar het kan je ook nieuwe inzichten en levenslessen brengen. Ik denk niet dat je er ongelukkig van kan worden om soms nieuwe ervaringen op te doen en je te laten meeslepen in nieuwe avonturen. Het zal vreemd zijn, je zal er even aan moeten wennen en je moeten aanpassen aan nieuwe situaties. Stapje voor stapje kun je iets nieuws opbouwen en de juiste richting kiezen of je koers aanpassen.

Gedurende het leven schrijf je een heel boek. Sommige schrijven een kleien roman, sommige een trilogie en sommige zelf een hele boeken serie. Het lijkt mij dat als je kiest voor de hele boeken serie dat je dan het meeste eruit kan halen. Al geef ik je geen ongelijk als je een roman schrijft met inhoud en diepgang. Zoals ik al eerder vermeld heb lijken we bang voor het onbekende en blijven we constant vasthangen in hetzelfde hoofdstuk zonder een nieuw hoofdstuk te schrijven of zonder dieper in te gaan op bepaalde gebeurtenissen. Hoe wil je gelukkig worden als je constant aan één hoofdstuk blijft schrijven? Misschien ben je juist aan het schijven in een ongelukkige hoek en gaat het je op die manier ook niet gelukkig of gelukkiger maken. Als ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dus overal. Je moet er alleen voor open staan en verder kijken dan dat ene hoofdstuk. Spring in het diepen en kies voor de onzekerheid en geen structuur zou ik zeggen (tot op zekere hoogte natuurlijk) om er meer uit te halen. Misschien is dat juist het missende hoofdstuk of wellicht de missende alinea. Je kan wat tegenwind krijgen maar de wind kan zich keren en zorgen dat je wind mee hebt. Waarom wachten tot ‘later’ als je nu al kan beginnen met schrijven van nieuwe hoofdstukken, nieuwe ervaringen en nieuwe avonturen.