Klamme handjes en mijn hart in mijn keel

Hier zit ik dan, op vliegveld Brussel. Met de spanning in mijn lijf en een traantje in mijn oog heb ik net afscheid genomen van mijn familie en vrienden. Drie maanden zal ik ze gaan missen tijdens mijn avontuur in Zuid-Afrika. Niet alleen heb ik afscheid genomen van mijn vrienden en familie, ook van mijn koffer. Een van de engste dingen tijdens deze reis. Jawel, ik heb wel al vaker gevlogen maar dat was alleen met handbagage dus mijn koffer afgeven was een nieuw gedeelte voor mij. De komende drie maanden zal alles nieuw zijn, dus wen er maar aan Ingmar.

Na de douane en de hele rompslomp is het even tijd om te gaan zitten en te wachten totdat ik eindelijk mag vertrekken. Met een beetje gespannen loopje en een te volle blaas loop ik rond en zoek naar een plaatsje waar ik even rustig kan gaan zitten. Na een tussenstop bij de toiletten zie ik eindelijk een plaatsje waar ik kan gaan zitten en loop rustig naar het tafeltje toe. Nog voordat ik ga zitten bedenk ik me. Koffie. Natuurlijk heb ik zin in koffie (aangezien dit mijn grootste verslaving is) en loop naar een koffie hoek waar ik een absurd hoge prijs moet betalen voor een lauw bekertje koffie van een jonge dame die zeg maar de betekenis van ‘lachen’ kent. Met een overdreven vriendelijke glimlach bedank ik haar voor het te dure lauwe bekertje koffie en loop terug naar mijn eerder gekozen tafeltje. Ondertussen is er nog een vrouw aan de tafel gaan zitten. Ze leest een boek waarvan in de titel helaas niet kan lezen (ben nogal nieuwsgierig). Wanneer ik kom aanlopen met mijn lauwe koffie kijkt ze op uit haar boek, zegt vriendelijk: ‘’Bonjour’’ en begint verder te lezen in haar boek. Dat is fijn denk ik! Mensen die ook vriendelijk kunnen zijn hier. Het lijkt erop dat werken op een vliegveld niet de leukste baan is, aangezien niemand hier kan lachen. Iedereen loopt hier ongeduldig en als een kip zonder kop rond. Moeilijk kijkende ogen glijden langs alle bordjes en heftige discussies zijn zichtbaar de orde van de dag. Ik kan heel goed begrijpen hoe eng het voor sommige mensen is om te vliegen. Toen ik voor de eerste keer ging vliegen was ik ook helemaal alleen. Nou, helemaal alleen, los van de honderden andere mensen die op het vliegveld waren was ik helemaal alleen. Nog nooit had ik gevlogen en ik wist totaal niet wat ik ervan moest of kon verwachten. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee en maakt iedereen om je heen je banger dan dat je daadwerkelijk hoeft te zijn. De eerste keer vloog ik naar Spanje, net iets anders dan naar Zuid-Afrika. Alhoewel het principe hetzelfde blijft: opstijgen, eten, slapen, drinken, slapen, eten, drinken en landen. Zo simpel als wat. Ik heb deze keer wel een tussenstop in London, maar dat zal ook wel loslopen.

Ik ben nu al ruim 8 maanden bezig met de voorbereiding van mijn reis naar Zuid-Afrika waar ik in een  mobiel multidisciplinair team ga werken. Hoe of wat precies weet ik ook nog niet. Een dag na mijn aankomt heb ik een gesprek met de organisatie waarin we samen gaan kijken naar de mogelijkheden voor mij in het team. Voor mij is dat al een hele uitdaging. Ergens aan beginnen en niet precies weten wat, wanneer of waar je iets te wachten staat. Normaal gesproken heb ik alles tot in de puntjes op een rijtje staan en weet ik precies wanneer ik wat moet doen. Helaas, zo werkt het nu niet Ingmar. Je gaat naar een ander land, een andere omgeving, nieuwe mensen een nieuwe cultuur dus een andere manier van leven. Ik wil me dan ook proberen om zoveel mogelijk aan te passen aan de cultuur en alles op me af te laten komen. Alle voorbereidingen zijn gedaan, het is nu dan echt tijd om te beginnen aan een van de grootste avonturen van mijn leven tot nu toe. Met toch wel een beetje klamme handjes en mijn hart in mijn keel wacht is tot de gate open gaat. Ben ik er klaar voor? Ik denk het wel. Ready for takeoff? See you in three months!

Het is een kwestie van durven

‘nieuw’ bijv.naamw.Uitspraak: [niw] 1) wat nog niet lang bestaat Voorbeeld:    `een nieuwe versie van een softwarepakket`    Antoniem:  oud gloednieuw   (heel erg nieuw)    2) wat iets vervangt.

Zou je dat wel doen? Weet je het zeker? En wat als er nu iets gebeurt? Heb je alles? Ben je er klaar voor? Over een aantal dagen vlieg ik voor drie maanden naar Zuid-Afrika. Wat me daar staat te wachten en hoe het me gaat bevallen weet ik niet. Opvallend vind ik dat iedereen aan mij vraagt of ik er klaar voor ben en of ik alles heb. Ik weet het niet maar dat zie ik dan wel. Grappig hoe ik op dit moment merk hoe erg wij als mensen zijn gefixeerd op zekerheid en hoe erg wij zijn gewend aan structuur. Zonder structuur lijken we nergens meer te zijn. Iedereen doet dit natuurlijk op zijn of haar eigen manier maar hoe zou iemand reageren als je alles in een keer zou wegpakken? Denk je dat zijn of haar leven helemaal zou instorten of kun je soms beter kiezen voor geen structuur? Over zekerheid nog niet te spreken. Als we alles van tevoren zouden weten kunnen we gaan liggen voordat we vallen. Soms zijn nieuwe ervaringen opzoeken de beste methode om voor jezelf na te gaan wat je wilt en hoe je het wilt. Je moet er dan wel helemaal voor gaan, maar dat is een kwestie van ervoor open staan.

Ik denk dat je soms iets verder moet kijken dan dat je neus lang is om je horizon te verbreden. De uitdaging aangaan en durven kiezen voor het onbekende. Nu spreek ik uit eigen ervaring als ik zeg dat dat eng is, maar dat is mijn mening. Tuurlijk kan je de plank flink mis slaan als je kiest voor het onbekende, maar het kan je ook nieuwe inzichten en levenslessen brengen. Ik denk niet dat je er ongelukkig van kan worden om soms nieuwe ervaringen op te doen en je te laten meeslepen in nieuwe avonturen. Het zal vreemd zijn, je zal er even aan moeten wennen en je moeten aanpassen aan nieuwe situaties. Stapje voor stapje kun je iets nieuws opbouwen en de juiste richting kiezen of je koers aanpassen.

Gedurende het leven schrijf je een heel boek. Sommige schrijven een kleien roman, sommige een trilogie en sommige zelf een hele boeken serie. Het lijkt mij dat als je kiest voor de hele boeken serie dat je dan het meeste eruit kan halen. Al geef ik je geen ongelijk als je een roman schrijft met inhoud en diepgang. Zoals ik al eerder vermeld heb lijken we bang voor het onbekende en blijven we constant vasthangen in hetzelfde hoofdstuk zonder een nieuw hoofdstuk te schrijven of zonder dieper in te gaan op bepaalde gebeurtenissen. Hoe wil je gelukkig worden als je constant aan één hoofdstuk blijft schrijven? Misschien ben je juist aan het schijven in een ongelukkige hoek en gaat het je op die manier ook niet gelukkig of gelukkiger maken. Als ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dus overal. Je moet er alleen voor open staan en verder kijken dan dat ene hoofdstuk. Spring in het diepen en kies voor de onzekerheid en geen structuur zou ik zeggen (tot op zekere hoogte natuurlijk) om er meer uit te halen. Misschien is dat juist het missende hoofdstuk of wellicht de missende alinea. Je kan wat tegenwind krijgen maar de wind kan zich keren en zorgen dat je wind mee hebt. Waarom wachten tot ‘later’ als je nu al kan beginnen met schrijven van nieuwe hoofdstukken, nieuwe ervaringen en nieuwe avonturen.